Absolutny hicior…

…jak wiadomo, listy się pisze, listy przychodzą…a jak nie przychodzą – to sempaie dzwonią i przypominają , że list „ma być”. I generalnie- powiem szczerze, nie jest źle…aleeeee…aleeeee….
Drodzy Państwo – ja już pisałam, apelowałam, tłumaczyłam…ale napisze może jeszcze raz, no tak jak chłop krowie na rowie.
My – dorośli, widzimy świat inaczej. My potrafimy ukryć zawód, przepracować negatywne emocje, potrafimy udawać , że „nic się nie stało”, obywać się bez wsparcia i poparcia (jeśli mamy silny charakter), udawać bohatera albo Winnie The Pooh, racjonalizować niepowodzenia i przykrości…no mamy arsenały sposobów na pokazanie, że ” nic a nic nie obchodzi mnie to, że wszyscy dostali nagrodę, a ja tylko nie mam, choć jestem tak samo dzielny/-a”.
No to pomyślcie, że taki list, czy pocztówka – to jest właśnie nagroda. Jedzie ten Wasz dzieciak, jest daleko od domu, tęskni, jest mu czasem smutno, walczy, zmaga się ze słabościami… W tym czasie jego koledzy z grupy dostają listy (takie małe bonusiki – nagrody z dalekiego świata z głaseczkami od bliskich). A on NIE DOSTAJE, bo jego mama pomyślała za niego „po dorosłemu”, już przewidziała i doskonale wie, co się będzie działo i jak się będzie czuł za tydzień daleko od domu i całkowicie „po dorosłemu” umówiła się z nim, że on listu potrzebował nie będzie.
Nóż mi się w kieszeni otwiera na takie rozumowanie. Ok, może gdyby dzieciak był w miejscu, w ktorym nikt listów nie dostaje i do nikogo nie przychodzą, tylko ma się komórę się wydzwania – doooobra, to wtedy list to obciach. Ale pamiętajmy, że trzeba dopasowywać narzędzia do okoliczności i potrzeb. Nie kopie się rowu łyżeczką od herbaty i nie nosi wody sitem. Nawet w bajkach to piszą…
Dlaczego z uporem maniaka skazujecie swoje dzieciaki na bycie „tym jedynym bez nagrody”? Trzęsiecie się, żeby kleszcz przypadkiem nie użarł i czy aby muchy za bardzo nie pszczą…a że przykrość bez listu to wogóle nieważne… Bo co? Lepiej być zawiedzionym, smutnym i opuszczonym niż mieć boreliozę?  A kto mówił, że trzeba wybierać? I wogóle – jaki to wybór?
Echhhhhhh….
…absolutny hicior ( + 1000 do braku wyobraźni) – usłyszała jedna z sempai, kiedy poprosiła, o list, którego dziecko jako jedyne w grupie jeszcze nie dostało i chodzi smętne jak wczorajsza nać. Usłysząła: ” A nie mogłaby Pani sama napisac? To przecież zajmie 5 minut, no niech się Pani zgodzi, to przecież żadna sprawa i będzie załatwione.” No comments…
…nóż w kieszeni, nóż w kieszeni, nóż w kieszeni….

Yoshi