Bajka Turniejowa nr 3

ALEJA MATSUDAIRA MASATSUNA
Dawno, dawno temu mieszkał w Nikko pewien daimyo imieniem Matsudaira Masatsuna.
Nie był on bogaty, ale duma nie pozwoliła mu nigdy nawet w największej potrzebie, zwrócić się do nikogo o pomoc.
Razu pewnego przystąpiono do budowy świątyni w okolicach Nikko. Wybrano niewielki plac, do którego prowadził szeroki gościniec.
Gdy posłyszeli o tym inny daimyo, pośpieszyli z hojnymi darami. Niezliczone posążki bóstw, latarnie kamienne i dzwony wypełniały wózki, które długim szeregiem dzień
i noc toczyły się drogą. Niejeden z możnych panów pysznił się, że dzięki bogatym darom imię jego na zawsze zostanie w pamięci potomnych. Tylko Matsudaira nie mógł nic ofiarować, toteż bogaci książęta spoglądali nań z pogardą i odwracali się od niego nawet wtedy, gdy pokornie klęczał u kamiennych progów świątyni. Daimyo cierpiał nad tym bardzo i szukał pociechy w modlitwie. Pewnego dnia postanowił pójść w świat szeroki i porzucić na zawsze rodzinne strony. Wszedł na wzgórze, aby ostatnim spojrzeniem pożegnać Nikko i jego piękne okolice. Nagle wzrok jego padł na gościniec rojący się od ludzi.
Szli zmęczeni i wyczerpani długą pielgrzymką. Słońce prażyło niemiłosiernie, a dookoła nie było ani skrawka cienia. I wtedy pewna myśl przyszła mu do głowy.
Już następnego dnia przystąpił do pracy. Wczesnym rankiem znosił z sąsiednich gór małe drzewka kryptomerii i sadził je po obu stronach szerokiego gościńca.
Możni książęta śmiali się i drwili z jego pracy twierdząc, że jest całkiem zbyteczna. Upływały lata. Głowa Matsudaira Masatsuna pokryła się siwizną, policzki zapadły, oczy straciły blask, a on wciąż sadził i sadził drzewka. Któregoś dnia, gdy już większa część drogi osłonięta została zbawiennym cieniem, znaleziono daimyo martwego u stóp małej, dopiero posadzonej kryptomerii. Pochowano go w ziemi należącej do świątyni. Minęło trzysta lat.
Pożar kilkakrotnie trawił świątynię, zniszczeniu uległy dary bogatych daimyo. Jedynie aleja Matsudaira Masatsuna przetrwała wieki.
Co roku niezliczone tłumy pielgrzymów z całej Japonii dążą, by podziwiać wspaniałą aleję, ciągnącą się na przestrzeni trzydziestu pięciu kilometrów i uczcić pamięć daimyo, który długą i mozolną pracą wystawił sobie ten żywy pomnik.

Czego nas uczy ta bajka?:)