Jeśli czegoś nie wolno…

Popularny mem w internetach głosi „Jeśli czegoś nie wolno, a bardzo się chce – to znaczy, że można”… Zabawne, przewrotne ale prawdziwy kontekst nie wszyscy dobrze rozumieją😊  Bo to nie rzecz o tym, że wolno wszystko, tylko o przekraczaniu granic i łamaniu zasad w sposób świadomy.

Ale czy może łamać zasady ten, który nie wie czym są? Czy przekroczy jakiekolwiek granice ten, kto nie wie na czym polega granica i nie pojmuje słowa STOP?

Im dłużej pracuję z dziećmi w różnym wymiarze (czy to wychowawczym czy terapeutycznym) tym więcej nachodzi mnie myśli o głębokim sensie i potrzebie sensie stawiania granic i ustalania zasad (oraz ich respektowania) w naszym codziennym życiu. Wszyscy chcielibyśmy mieć fajne, dobrze wychowane dzieci, umiejące się zachować, szczęśliwe, radosne, kreatywne, towarzyskie, pełne chęci do nauki – słowem takie, że serce rośnie kiedy się słyszy od znajomych „ale ten Wasz…Franek, Miecio, Rysio..to dobrze wychowany. No złoty chłopak… ale ta Wasza Hania, Misia, Lusia, Marysia to fantastyczna dziewczynka, taka zaradna, taka grzeczna…”

Rodzicielskie serce rośnie, szybuje w górę, łapie najbliższą chmurkę i z wiatrem pochwał leci do nieba dobrego samopoczucia i samozadowolenia…

A skąd się biorą takie „fajne” dzieci? Moim zdaniem  wyłącznie z „fajnych” ludzi, którzy je wychowują.  Człowiek podobno został utworzony na obraz i podobieństwo jego Stwórcy…i można wierzyć w coś albo nie, ale mechanizm działa na pewno. Mamy takie dzieci – jakie sobie wychowamy, a uczymy je i kształtujemy na obraz i podobieństwo swoje. To pierwsza i niepodważalna prawda.

Wyobraźcie sobie, że Wasze dziecko to bryła gliny, którą kształtujecie i rzeźbicie w rękach. Nadajecie jej kształty, takie jakie Wam się podobają (ktoś lubi szczupłe brunetki, ktoś postawnych blondynów, inny – filigranowe rude stworzenia). Macie już postać, ale teraz trzeba tchnąć w nią życie. Wkładacie więc w tę postać wszystko, co uważacie za słuszne, sensowne, ważne, mądre, istotne, albo po prostu co uważacie i znacie… i nagle okazuje się, że kompletnie się Wam ten ktoś nie podoba, nie pasuje do wyobrażenia, w ogóle to jakiś obcy, inny.  A to przecież…lustro😊

Dzieci są naszym lustrem, w którym możemy zobaczyć samych siebie i nie mówię tu o wyglądzie zewnętrznym, choć to też bywa..:)

Priorytety naszych dzieci, są de facto naszymi priortytetami, ich lęki – naszymi lękami, ich emocje – naszymi emocjami, ich sposoby na życie, strategie radzenia sobie w różnych sytuacjach – naszymi strategiami. Mówię oczywiście o pierwszym kształcie. Potem ten pierwszy kształt ulega erozji, działa na niego samo życie, sytuacje, inni ludzie, okoliczności, doświadczenia…powstaje jeszcze inna, samodzielna, zupełnie do niczego nie podoba rzeźba.

Ale początek i pierwszy kształt jest kardynalny, to baza i podstawa do rozwoju.

Dzieci potrzebują granic i zasad bo są one dla nich oparciem, ramą, stałością kształtu ich świata zwłaszcza w pierwszym etapie rozwoju, oparciem, czymś, do czego można się odwołać wtedy, kiedy nie wiadomo co zrobić. Brak granic powoduje chaos rozwojowy, zamiast wartkiej rzeki z odnogami dążącej do celu i próbującej przyjąć kształt, od początku mamy rozlewisko – tu szuwarek, tam bagienko, tu zatoczka… a prąd tylko taki, jaki wiatr przyniesie.

Jeżeli od początku pokazujemy dzieciakom, że zasady i granice są, owszem, ale niekoniecznie dotyczą  nas czy też ich, a w dodatku nic się nie stanie jak je będą łamać – to takich właśnie będziemy mieli dorosłych. I nie nie, wcale nie głoszę pochwały pruskiego rygoru czy wojskowej musztry w życiu. Mówię o tym, że żeby poznać czym jest przekraczanie granic – najpierw trzeba poznać znaczenie granicy i tego jak to jest, kiedy jej przekraczać nie wolno. Mówię o tym, że żeby móc zastanawiać się nad sensem zasad, najpierw należy je poznać i dowiedzieć się – co to znaczy ich przestrzegać.

Relatywizm jest dobry dla dorastających, kształtujących się jednostek – nie dla dzieci.

Reasumując, jeśli wysyłacie dziecko z nami na obóz i z gruntu poddajecie pod wątpliwość zasady tu panujące i świadomie popełniacie „grzech naginania zasad po cichu” lub o prostu „zaniechania” (o naparwdę, ma to ze sobą?”) – to nie dziwcie się potem, że dzieci w przyszłości będą robiły dokładnie to samo wobec Was i innych ludzi. Nic nie zawisa w próżni, nic się nie dzieje bez przyczyny….czym skorupka za młodu..itd itd.:)

Jeżeli sami utyskujemy na świat, na innych ludzi, na ich zachowania, na globalne ocieplenie, na śmieci, na plastik, na przemoc, na brak empatii i na miliardy innych rzeczy, starajmy się sprawić, żeby nasze dzieciaki tego robić nie musiały ani nie miały potrzeby.

Uczmy je człowieczeństwa w tym najlepszym wydaniu, żeby potem po prostu wiedziały co jest ważne, a co mniej i potrafiły wybrać, a nie żeby potem ktoś za grubą kasę musiał je uczyć „wykraczać poza swoją strefę komfortu” czy też przepisywać leki, które sprawią, że da się po nich żyć w świecie, który nie jest niestety na jedno skinienie palca.

Uczmy, że warto być pozytywnym, dbającym o innych człowiekiem bez rozdętego ego i szukania dróg obejścia po cichu niewygód, że podniesiony „nie mój papierek” ale przed moim domkiem to wkład we wspólny, fajniejszy świat…i że MA ZNACZENIE nie to KIM się jest ale JAKIM się jest.

A przede wszystkim, stawiajmy granice, które później można przekraczać, albo i nie…😊 i uczmy szacunku dla zasad. Bo to miecz obosieczny.

Yoshi