Rozmowy przy zupie mlecznej

Scena:Śniadanie, młody gentelman nalewa sobie zupę mleczną, jedna łyżka, druga łyżka…i coś sam do siebie pod nosem peroruje.
Sempai: – o, widze, że lubisz zupę – ja też lubię…
Młodzieniec jednym tchem: Ja wcale nie chciałem tu być, rodzice mnie zapisali i nikt nie pytał mnie o zdanie, dowiedziałem się, że jadę jak już byłem zapisany, sam bym się nigdy nie zapisal i nigdy nie pojechał…
– Ale dlaczego? Czy nie podoba Ci się a obozie? Nie jest fajnie?
– No jest fajnie.
– To dlaczego byś nie pojechał?
– Bo ja jestem taki niejadek….

I tu dochodzimy znowu do kwestii jedzenia. Jeść muszą wszyscy, czy chcą, czy nie. Bolesna obozowa prawda:) Młody gentelman, czy tez gentelmanka siedząc sobie w domu i uprawiając aktywność fizyczną na poziomie „wf w szkole, 1 x w tygodniu basen, raz w tygodniu aikido” opędzi się miseczką płateczków na śniadanie. Ale dziecko, które wstaje o 7 rano, biegnie na rozruch, idzie na śniadanie, sprząta pokój, ma aktywne zajęcia własne, trenuje, biega, bawi się z rówieśnikami i przebywa zasadniczo cały czas na dworze, a w ciągu dnia ma literalnie 1 godzinę na odpoczynek (której nota bene i tak nie wykorzystuje, bo nie ma szans na leżenie na łóżku i odpoczynek, kiedy koledzy mają pięć innych pomysłów na zabawę) ma wielokrotnie wyższe zapotrzebowanie energetyczne. W związku z tym – miseczka płatków wystarcza na pierwsze półtorej godziny po śniadaniu, potem następuje zjazd energetyczny i brak siły na wszystko. Dom jednak rządzi się innymi prawami niż wyjazd. Na obozie pory posiłków są określone, nie ma opcji „lodówka open”, nie ma foszków, dogadzania, wybrzydzania, wykrawania rzodkieweczek w kwiatuszki, robienia wagoników z mikrokanapeczek i całego tego ajwaju, którym raczy się dziecko w nadziei, że zje więcej albo różnorodniej. Nikt zanikim nie chodzi  i nie propojnuje co godzinę ” a może jabłuszko, a może batonik, a może kanapeczkę…”. Tu po prostu trzeba jeść 🙂 to co jest, optymalnie energetycznie i tak, żeby wystarczyło do następnego posiłku. To jest proszę Państwa kwestia priorytetów:)  a naszym priorytetem jest dziecko zdrowe, które ma siłę i energię do całodniowej pracy i zabawy. To jest obóz sportowy, nie kolonia pod parasolką 🙂
Z naszego doświadczenia wynika, że większość osobników, nad którymi nikt się nie rozczula – je jak trzeba, co trzeba i kiedy trzeba. Ale gdy tylko czujne oko spostrzeże, że jest szansa na powybrzydzanie – to zaczyna się szerzyć jedzeniowe ZUO. To niedobre, tamto niejadalne, to w zęby kłuje, tamto paskudne… i już mamy niejadka. A potem niejadek, który słyszy codziennie, że jest niejadkiem  –  wkłada sobie do głowy etykietkę i raczy nią całą okolicę, nawet nakładając sobie kolejną łyżkę zupy mlecznej:). To się dopiero nazywa czarny PR :))

Na szczęście są też tacy, którzy jedzą za trzech i rozpaczają, że jeszcze 15 minut do obiadu bo maja oczy jak talerze zupy. I pewnie dla niektórych z Państwa będzie to wielka niespodzianka:)

Dzisiaj mamy dzień zombie walk – czyli okolica połowy obozu. Kryzys na różnych frontach w niemal każdej grupie. Teraz tylko WYTRWAĆ i z górki:)