Nie ma jak u mamy…

Pisałam już drzewiej post na temat wspierania samodzielności i pomocy w pokonywaniu trudnych chwil. Gdzieś on w którymś z blogów jest, ale co mi tam, napiszę raz jeszcze i jak trzeba będzie, to będę pisać co roku 😊

Większość dzieci tęskni. Świat bez rodziców, z dala od domu, świat z którym trzeba samodzielnie myśleć, podejmować decyzje, układać się z kolegami czy koleżankami…taki świat bywa straszny. Nikt nie powie co trzeba zrobić, w co się ubrać, jedzenie nie takie, kanapeczki niezrobione, herbata nieposłodzona (ile łyżeczek trzeba wsypać? – upsss. 4…fuj, jakie słodkie)…mleko nie ma ulubionej temperatury i chrupki też nie z tego zboża co zwykle. Poza tym, są Ci wszyscy ludzie, którzy każą wstawać, coś robić, nie ma się jak wykręcić, nie reagują z czułością na smutne miny i próby wymuszenia łezką…

Ale ten straszny świat da się przetrwać i oswoić, bo jednak jest w nim dużo zabawy, fajnych rzeczy, współlokatorzy nie są też zawsze okropni, jedzenie też da radę…no da się. I zwykle na końcu jest fajnie😊 Bo duma z przetrwania jest ostatecznie większa nagrodą, a smuteczki idą w niepamięć. Ale….ale jeśli po drugiej stronie słuchawki słyszy się „ to jak Ci będzie źle, to my Cię zabierzemy do domu” – to nie ma szans. To jakbyś miał ranę…ona się zabliźniała i swędziała, a ktoś zamiast powiedzieć Ci „ nie drap, zaraz się zagoi, posmarujemy maścią przeciw swędzeniu” pomagał drapać i jeszcze ją powiększał.

Drodzy Państwo – taki tekst, to jest strzał w kolano i headshot zarazem dla wychowawcy. Wszyscy razem, mając takiego „tęskniaka” kombinujemy, wyłazimy ze skóry, żeby się poczuł lepiej, zasymilował, zapomniał, bawił, przetrwał, był z siebie dumny. Ale dzwoni mama albo tata…i co? I natychmiast, słysząc płaczliwe jęki, rzuca deklarację „ to my Cię zabierzemy, jakby co”.  Ja wiem, ja rozumiem, opoka, poczucie bezpieczeństwa itd….ale przecież obóz to nie kolonia karna? Nie wysyłacie tu dzieci na siłę? Nie pakujemy ich w kibitki i nie wywozimy tylko wsadzamy do autokarów, zabieramy, całuski – noski, machanie rękami…”baw się kochanie dobrze”.  No to…pozwólcie im się bawić, pomóżcie, wspierajcie, zachęcajcie, wyłączcie na moment funkcję „ nie ma jak u mamy”.

Bo „nie ma jak u mamy” jak śpiewał pan Marek i wszyscy to dobrze wiemy, ale żeby to docenić – trzeba poznać jak jest „bez mamy”. A to poznawanie nie zawsze jest w wersji light. Czasem jest smutek, czasem płacz i wtedy potrzebne jest oparcie, jednak nie w wersji „już już, już Ci ulżymy” tylko w wersji „rozumiemy Cię, czasem bywa trudno i smutno, jesteśmy, wpieramy, walczmy razem, damy radę – dasz radę, jesteśmy dumni, że tak świetnie sobie radzisz, opowiedz coś fajnego…”.

Nie jestesmy w stanie  i co więcej nie chcemy wcale spierać się z Wami – chcielibyśmy być po tej samej stronie. Ale nie jesteśmy… Bo jakby wychowawca na uszach nie stanął, to kiedy tęskniące dziecko usłyszy „ przyjedziemy Cię zabrać” widzi już tylko i wyłącznie auto wjeżdżające przez bramę i koniec męki…

A dla wychowawcy – to  koniec pracy i koniec pieśni i tańca…nie wygra z przeciwnikiem takiego kalibru jak MAMA.

Tak, że zanim wypowiecie sakramentalną obietnicę czy też będziecie jej używać jako środka na przetrwanie , zachęcam, porozmawiajcie najpierw z wychowawcą, zawrzyjmy pakt, pracujmy razem, bądźmy po tej samej stronie. W końcu cel mamy przecież ten sam? Chyba, że nie chcecie, nie zależy Wam – to wtedy trzeba wsiąść w samochód, przyjechać i dziecko zabrać.  Nie zwodzić i nie męczyć. Będzie szkoda, bo to w sumie porażka dla wszystkich…ale jak to mówią – co zrobisz, jak nic nie zrobisz?:)

Ja bym walczyła…

Yoshi